De waarheid over mijn instagramaccount

Ik instagram graag.
Dat had je vast wel al gemerkt.
Ik hou ervan om leuke foto's van mijn gezin te delen.
Ik vind het ook gewoon leuk om foto's te nemen.
Als ik door de camera naar mijn mannen kijk, geniet ik nog meer van het moment.
Ik wil alles even in me opnemen, laten doordringen.

Maar dat instagrammen is ook niet altijd correct.
Want wist je dat er voor iedere mooie foto die op mijn instagram verschijnt, er minstens tien mislukken?
Een lelijke grimas, snotneus, etensresten,...
Alles verschijnt wel even de revue voor er een mooie foto gemaakt kan worden.
Soms hebben ze ook gewoon even geen zin.
Met heel wat 'Nee, ik wil niet. Neeeee" tot gevolg.
Dan geef ik het even gewoon op.
En wanneer ik vind dat ze een mooie outfit aanhebben, moet ik me haasten om een foto te nemen.
Want voor je het weet hangt er ergens een chocovlek of andere substantie aan de T-shirt.
Dan kan ik de foto wel even vergeten.

De laatste tijd probeer ik daar wat minder om te geven.
Niet meer het perfecte plaatje te posten.
Niemand is namelijk perfect.
Ik probeer geen waarde meer te hechten aan het aantal volgers/ontvolgers.
We zijn namelijk wie we zijn als gezin
En als je mij volgt op instagram dan krijg je een beeld van hoe het bij ons is.
En waar ik van hou.
Geen pastelkleurtjes en veel wit maar vol kleur
Soms heel mooi, liefdevol en warm.
En op andere momenten met snotneusjes, etensresten en huilbuien.
Foto's vol kattenkwaad.
Want zo is het namelijk ook vaak.
En dat kan even mooi zijn.

Papa, de held

We zitten in de wachtkamer.
Jonah kermt van de pijn.
De pijn in zijn oor begon zondagnamiddag.
Hij heeft al heel wat oorontstekingen gehad maar nog nooit op deze manier.
Hij huilt en kermt van de pijn.
Mama en papa dus bij de dokter van wacht.
Allebei bezorgd.

De wachtzaal zit overvol.
Allemaal ouders met kinderen en een vrouw met een hondenbeet in haar been.
Er zijn 5 wachtenden voor ons.
Dat gaat nog wel even duren en ondertussen blijft Jonah kermen.
Ik hou zijn knuffel tegen zijn gezicht gedrukt want dat helpt.
Maar de beste remedie is papa.

Die liep een uur met Jonah op de arm rondjes in de wachtzaal.
Hoe vaak ik ook vroeg om af te wisselen, hij wou bij papa blijven.
Papa blies in zijn oor want dat hielp ook wat.
Ondertussen trok Jonah zachtjes aan papa's baard.
Terwijl hij half slaperig werd en zachtjes 'au' bleef zeggen.
Ik had al een stukje van mijn handtas kapot geprutst uit bezorgdheid.
Papa was Jonah's held en ook die van mij.
Even heel dankbaar dat hij er was.

En Jonah zijn oor is ondertussen beter.
Het bleek nog een gevolg van de windpokken te zijn.
De juiste oordruppels hielpen hem van de pijn af.
Maar wat ben ik toch blij dat ik zo'n papa aan mijn zijde had.
Want die beschikt toch ook over heel wat superkrachten.

De verbouwingen: een update

De verbouwingen gingen vorige week eindelijk van start.
De oude veranda is ondertussen verdwenen.
In de plaats kwam er voorlopig een heleboel stress, stof en een betonplaat.
Ik probeer mijn poetsdrang zoveel mogelijk onder controle te houden.

Voorlopig lukte dat al op 3 van de 7 dagen.
De overige vier avonden heb ik na het werk nog snel even geveegd.
En de eerste avond zelfs het volledige huis gedweild, als ik eerlijk moet zijn.
Het gaf me een beter gevoel dus ik heb het er graag voor over.
In mijn gedachten zag ik Eli al boterhammen met stof eten.
En daar kon ik dan ook niet echt van slapen.

Voorlopig zitten we op schema.
We liepen gedurende de week wat vertraging op.
Er werd een afvoerbuis geraakt wat niet echt gepland was.
Maar inmiddels ligt er een nieuw exemplaar, veel steviger dan de oude.
We hebben wat sneller moeten doorgraven om alles rond te krijgen maar het lukte.
We hebben op vrienden en familie kunnen rekenen om te helpen bij de zware afbraakwerken van de veranda.
Ook Jonah en ik staken een handje toe bij het graafwerk.
Op vrijdag werd dan uiteindelijk de betonplaat gegoten.
De basis ligt er al, nu de rest nog.

De kinderen zelf gaan verbazingwekkend veel beter om met de verbouwingen dan ik.
Zij vinden alles spannend en leuk.
Helpen stenen rapen uit het puin, de betonmolen die langskomt, het graven, de verhuis,...
Ze willen graag overal bij betrokken zijn en helpen.
Ze kijken al even hard uit naar die nieuwe ruimte als ik.
En dat geeft heel wat moed om door te gaan.
Nog drie maanden doorbijten, als alles volgens schema verloopt.

De eerste dagen regen: fotoverslag

We hebben de eerste regenachtige dagen achter de rug.
En met de eerste regendruppels kwamen ook de eerste spoortjes van verveling.
"Mama, wat gaan we nu doen?"
De gevreesde vraag deze vakantie.
Dan moet mama de mogelijkheden presenteren en voor het nodige entertainment zorgen.
De autobanen werden bovengehaald, we speelden verstoppertje, bouwden een hut in huis,...
En uiteindelijk eindigden we met playmaïs.
Daar bleven we enkele uurtjes zoet mee.
De opzet was om een grote ster te maken.
Of die geslaagd is weet ik niet maar plezier was er wel.
Stiekem hoop ik toch dat de zon er snel weer is.
Anders zal ik nog een nieuwe doos playmaïs moeten aanschaffen.