De verdrietige mensen met hun smartphones

Tijdens onze reis reden we het prachtige Cannes binnen.
Jonah keek vanop de achterbank vrolijk rond.
"Wauw, palmbomen!" riep hij.
En toen we langs Boulevard de la Croisette reden volgde een vreugdekreetje.
"De zee!"
Mijn kinderen hebben vaak niet meer nodig dan een streepje zand en een plas water om gelukkig te zijn.
"Maar mama, waarom zijn alle mensen hier zo verdrietig?"
Ik begreep even niet waarover hij het had.
"Alle mensen kijken hier naar beneden. Ik denk dat ze allemaal verdrietig zijn." zei Jonah vastbesloten.

Hij had gelijk, het merendeel van de mensen keek naar beneden.
En dat had jammer genoeg niets met de walk of fame te maken.
Iedereen was zo druk bezig met zijn smartphone dat ze niet eens opkeken.
Er was nochtans heel wat moois te zien in Cannes.
Palmbomen, een zee met heerlijk zandstrand en helderblauwe hemel en toch blijkt de lokroep van het blauwe Twittervogeltje groter.
Ik denk dat de helft van de toeristen bezig was met hierover te pronken op facebook of instagram in plaats van echt te kijken.
Het werd me voor het eerst echt duidelijk hoe erg de smartphone en digitale bereikbaarheid ons leven kan overnemen.
Tot zelfs zover dat een kind opmerkt dat zoiets niet klopt.
En dat is inderdaad verdrietig.

"Zou mijn zoon ook zo naar mij kijken?" vroeg ik me plots af.
Sinds de blog er is voel ik veel meer druk om te communiceren.
Ik ben ook steeds vaker in de weer met mijn smartphone om leuke instagramfoto's te posten.
Maar wat brengt me dit op?
Wat haal ik hier uit?
Is dit waardevol?
Op dat laatste kan ik alvast volmondig 'nee' antwoorden.
De tijd die we samen doorbrachten tijdens de vakantie was veel waardevoller.
Geen enkele foto kan de warmte van die momenten vangen.
Ik besloot om het vanaf nu anders te doen en stelde voor mezelf een aantal richtlijnen op:

1. Geen dagelijkse instagramposts meer. Hoe veel volgers dat me ook mag kosten, daar hecht ik geen belang meer aan. Af en toe de mooiste zaken posten lijkt me meer dan voldoende
2. Drie posts per week op de blog bezorgde me teveel druk. Ik wil bloggen omdat ik het graag doe, niet omdat het moet. Het zou net moeten bijdragen aan mijn gezinsgeluk omdat mama even tijd heeft voor zichzelf. Nu maakte het me soms ongelukkig omdat ik teveel met cijfertjes in de weer was. Ik schrijf dus enkel nog wanneer het goed voelt.
3. Minder smartphone. Ik mis dan misschien wel wat meer wat er in het leven van anderen gebeurt maar dat is ok. Ik wil vooral niet missen wat er hier en nu gebeurt. Want dat kan ik nooit herbeleven. Terwijl ik die statussen en foto's allemaal nog eens kan herbekijken op een ander moment.

Het bezoekje aan Cannes zorgde voor wat veranderingen in mijn leven.
De frisse zeelucht, vakantie en uitspraken van Jonah gaven me wat meer ademruimte.
Heb ik al gezegd dat het een topvakantie was ;-)

Momentjes om de batterijen op te laden

Het was hier de voorbije weken wat stil op de blog.
We zaten namelijk met een glaasje wijn in de hand in la douce France.
Even genieten van een echte vakantie.
Gewoon niets moeten, geen keuken afbreken of muren slopen of stof ruimen of ...
We hebben er van genoten.
We bezochten Cannes, Saint-Tropez, Kid's Island of bleven gewoon heerlijk aan het zwembad hangen.
We genoten van een echte gezinsvakantie.
Toch zijn het niet alleen de uitstapjes waar ik heb van genoten.
Ik denk dat de momentjes waar mijn batterijtjes het meeste van opladen de kleine momentjes zijn.

• Samen wakker worden en met de kinderen nog even in bed blijven liggen. Gewoon wat knuffelen tot iemand zin had om een voet uit bed te steken.
• Heerlijk lang ontbijten, alsof de ochtend een hele dag duurt. En liefst met veel croissants en chocoladekoeken erbij.
• Met de kinderen plonsen in de zee of het zwembad. Die blinkende oogjes van Jonah zien wanneer hij een zee ziet geven je voldoende energie om dagen door te gaan.
• Lezen terwijl de kindjes eindelijk een dutje doen. Gewoon omdat het kan.
• 's Avonds gezelschapsspelletjes spelen in de plaats van was opvouwen, brooddozen af te wassen of te vegen.
• Barbecueën tot 21u.30 op het terras. Gewoon rustig eten, praten, naar de ondergaande zon kijken. Kan het nog schoner.
• De kinderen een hele dag in pyjama laten rondlopen omdat zij dat willen en omdat het kan.
• Even niet nadenken over wat er morgen komt, waar je naartoe gaat. Gewoon geniet van het nu, onder het Franse zonnetje.

De batterijtjes zijn opnieuw opgeladen.
We kunnen er weer even tegen.
En toch dromen we al stiekem van een volgend reisje...
Ijsland misschien of Zweden of ...
Een mens mag toch dromen.

Het eerste bloguitstapje met Boss Baby: fotoverslag

Opeens zat er een eerste uitnodiging voor een blogevent in mijn mailbox.
Ik werd met ons gezin uitgenodigd om de release van 'The Boss Baby' op DVD bij te wonen in Legenturia.
Jonah was alvast enthousiast en keek er enorm naar uit.
Mama werd helaas ziek dus werd het eerder een dag voor papa met zijn twee kleine kerels.
Wat waren mijn drie kerels blij toen ze thuis kwamen.

Ze genoten van Legenturia.
Een indoor speeltuin, helemaal anders dan andere speeltuinen.
Met kleine huisjes waar kinderen zich kunnen inleven in de wereld van een bakker, postbode of kinderverzorger.
Op de bovenverdieping is er ook een leuke peuterspeeltuin die heel wat weg heeft van een snoepjesparadijs.
En ook een speeltuin in het donker met neonverlichting waarvoor zelfs Jonah zijn angst voor het donker opzij zette.
Bootje varen, goud zoeken, springen op verschillende springkastelen,... het kon allemaal in Legenturia.
We gaan zeker nog eens terug.

En dan de filmvertoning van 'The Boss Baby'.
Jonah zijn allereerste film op groot scherm.
Hij vond het een leuke, grappige film en papa stiekem ook.
Er zitten grapjes in voor jong en oud.
Inmiddels is de DVD hier thuis als grijsgedraaid.
Ik vind het een aanrader en de kleine babybaas is een personage dat echt je hart steelt.
Kortom een leuke ervaring om niet snel te vergeten.

 

Over 5 jaar huwelijk

1 september staat voor vele moeders vooral gelijk aan de eerste schooldag
Voor mijn man en mij heeft deze dag nog een extra betekenis.
Exact 5 jaar geleden stapten we in het huwelijksbootje.
Al 5 jaar lief en leed delen, de jaren gingen in een sneltempo voorbij.
Even alles op een rijtje zetten, in cijfertjes.

8 jaar geleden elkaar voor het eerst gezien.
7 jaar geleden voor het eerst een eigen thuis gecreëerd.
6 jaar geleden de grote vraag aan elkaar gesteld.
5 jaar geleden 'ja' gezegd op de vraag 'voor altijd?'.
4 jaar geleden een klein wondertje samen gemaakt.
4 jaar geleden een thuis gekocht, volledig van ons.
4 jaar geleden voor het eerst dat kleine wondertje in onze armen gehad.
3 jaar geleden worstelden we met de vele pampers en babyvoedingen.
2 jaar geleden ontstond er een tweede wondertje.
1,5 jaar geleden hebben we dat tweede wondertje voor het eerst ontmoet.
1 jaar geleden hebben we hem voor het eerste 'papa' horen zeggen en weer geworsteld met pampers.
0,5 jaar geleden deden we een stukje huis weg om plaats te maken voor ons vier.

Vandaag hebben we nog alle tijd voor ons.
Geen idee wat die nog zal brengen.
Waarschijnlijk zullen er hoge toppen en diepe dalen zijn.
We zullen worstelen met ouder zijn en ouder worden.
We zullen genieten van dat grotere huis en onze kinderen.
We zullen samen lachen om elkaars fouten en versprekingen.
We zullen samen verdriet delen en soms pijn hebben.
We zullen boos worden op elkaar, soms om belachelijke dingen.
We zullen onze kinderen zien opgroeien en moeilijk kunnen loslaten.
We hebben nog een hele weg voor ons.

Zolang we het maar samen doen.
Dan komt alles vast goed.